پرده را کنار میزنی
آینه ای می بینی
و دستانی مات که ماه را
                  بر گونه های تو
و تو که باور کرده ای
لبانت را می کاری
                  کنار آینه
حالا گلدانی می ماند و
لبی با هزار غنچه ی گل سرخ